.आहेच ती जगात भारी

• आहेच ती जगात  भारी

गेले दोन तीन दिवस 'ती'च्या आठवणीत रमल्यामुळं ,सहज भुतकाळात फेरफटका मारल्याचा भास झाला.टाईम मशीन खरोखर अस्तित्वात येईल एव्हढे परफेक्ट दिवस आठवु लागले.अगदी एखाद्या दिग्गज लेखकानं कादंबरी लिहिल्यावर जस वाचकाच्या डोळ्यासमोर चित्र उभ राहत ,तसं दिवस आठवले.बारावीत असताना माझ्या वर्गातल्या मुली मला 'MG' म्हणजे महात्मा गांधी म्हणायच्या असं मला माझ्या बहिणीनं सा़गितल कारण तिच्या मैत्रिणीची बहिण माझी क्लासमेट होती.त्याला कारण म्हणजे माझा पेहराव 'बदामी पंचा' आणि 'कोल्हापुरी चप्पल' मला पुर्ण 'स्वदेशी' करून टाकायची.मी रोज शाळेत जायचो आणि 'ती' १००%हजेरी असणारे फारच कमी जण होते त्यात आमचा नंबर येत होती.

'ती' सायकलवरून यायची कारण तीच्या बापाचा अन् आमच्या
तीर्थरूपांचा पेशा एकच मास्तरकीचा त्यामुळं पुढचं सांगायच प्रश्नच नाही.तीचं राहणीमान अगदी साध होतं तोच शाळेचा पंजाबी ड्रेस तिला जाम भारी दिसैयचा,कारण त्याव्यतिरिक्त इतर पोषाखात तिला पाहण्याचा योग मला तरी कधी आला नाही.आमचा पुर्ण वर्ग तीच्यासाठी येडा होता.सगळेजण तिच्या आधी वर्गात येऊन बसायचे.तीनी कधीच वर्गात अशी भलताच येंट्री मारली नाही.नियमितपणा बहुतेक वडिला़च्या शिक्षकीपेशामुळ शिकली असावी.सायकलीवरून येताना तीच्या चेहऱ्यावर कायम स्टोल परिधान केलेला असायचा.नुकतीच ती फॅशन पुण्यावरून शिरूरला आली होती अन् शिरूरच्या संस्कृतीत हळुच शिरकाव केला होता.ती त्याचाच भाग.वर्गात यायच्या आधी ती स्टोल काढुन ठेवत असे . वर्गात आल्यावर अशी चालायची जणु सश्याच काळीज आहे तीच अगदी हुलबावऱ्यागत करायची त्यावरून आमच्या मास्तरनं तीची चांगलीच खेचली होती .वर्गखोलीच्या सुरवातीपासून ५-६ बाकावर ती बसायची ,तीची जागा तशी फिक्स होती पण कधीकधी आमच्या सारख्या पोरांची शाळा घ्यायला मुद्दामुन मागं जाऊन बसायची.तीचा रंग धड गोराही न्हवता अन् काळाही कधी गालावर हाताचा टेकु बसली की हाताची चारही बोटे गालावर अगदी ठळक दिसायची. काही काम नसताना आपल्या उजव्या हाताच्या तीन बोटात पेन धरुन त्याच्याशी खेळताखेळता ,ती आपल्या  ओठांचा चंबु करून बसल्यावर आमच मन हायसं व्हायच आजच्या स्मार्ट भाषेत त्याला 'पाऊट' असे म्हणतात.थंडीत तीचा रंग अधिकच गुलाबी व्हायचा.ती कधी कधी केसांची खजुरवेणी घालुन यायची मला त्या केशरचनेच नाव माहित न्हवत पण तीच्या मुळ मुद्दामुन विचारून घ्याव लागलं😍


आमचा चिन्या तीला सारखा त्रास द्यायचा तिची वाट अडवायला जायचा पण तीनी कधी त्याच्या विषयी ब्र देखील काढला नाही बहुतेक त्याच्या बलदंड शरिराला घाबरत असावी .बारावी पास झा‌ल्यानंतर तिला परत कधी पाहण्याचा योग आला नाही........ती सध्या काय करते हे देखील माहित नाही.पण तीच नाव आमच्या ओठी सारखं फिरत असत.आजही प्रत्येक सुंदर मुलीची तुलना फक्त तिच्याशीच होते.आम्ही तिला लाडाने गावठी अप्सरा म्हणायचो.मी आजवर तीच्या सारखी सुंदरा पाहिली नाही.समीर साठेच्या भाषेत सांगायच तर होतीच ती 'जगात भारी'

समाप्त

---सोनबाराजे तथा हर्षद रमेश हांडे देशमुख

(कुठलिही तळटीप नाही माझ्या भावनांचा मनमुराद आनंद लुटावा ही विनंती, जय हवा)

   
          ‌

सर...देशमुख मला त्रास देतो!!

सर...देशमुख मला त्रास देतो!!

बारावीचे दिवस होते..... शिरूर,पारनेर,श्रीगोंदा तालुक्याच्या विविध कानाकोपऱ्यातली 'मलई' आमच्या शाळेत भरती होत होती.पुणे जिल्ह्यात ग्रामीण भागात १ नंबरलाअसणाऱ्या  आमच्या शाळेने  आमच्या कडुन CET  च्या एक्स्ट्रा शिकवणीचे एक्सट्रा  पैसे घेतल्यामुळे आम्हाला शिकवणीला जाण भाग पडायच तस शिकवणीला जाण्याच खर कारण वेगळच होतं ते पुढं समजलंच तुम्हाला .बारावीला मला आयुष्यातले खरे मित्र भेटल्याची जाणीव व्हायला लागली होती.अगदी जिवाभावाच नातं तयार होत होतं,मग हळुहळु आमच्याकडे वाडा संस्कृती तयार झाली; रूम मध्ये दरवाजे खिडक्यांना पडदे लाऊन रुम मध्ये अंधार करायचा अन् एका मोबाईल मध्ये पिच्चर लाऊन मोबाईल दरवाजाच्या कडीवर ठेऊन पिच्चरला आनंद घ्यायचा ही सगळी थेरं आम्ही CET ची शिकवणी बुडवुन करायचो कारण नंतर नंतर सगळ्याचा कटाळा यायला लागला होता.

तारुण्याच्या उंबरठ्यावर असल्यामुळ आमच्यात एक वेगळीच झिंग तयार झाली होती.आम्ही जरी ‍CET च्या शिकवणीला गेलो तरी शेवटचा जीवशास्त्राचा तास हमखास बुडवायचो,अन् कुकडी कॉलनीतल्या मैदानावर क्रिकेट खेळायला जायचो ,सुरूवातीला आमच्या आमच्यात सामने व्हायचे नंतर आम्ही ११ वी विरूद्ध १२ वी खेळायला लागलो तेव्हापासुन मला आठवत नाही आम्ही कधी जिंकलो असु कारण ११वीची पोरं खेळायला चिवट होती.

६ वाजले की जीवशास्त्राचा तास सुटायचा हुशार पोरं अन् सगळ्या पोरी घराकडं निघायच्या.त्यात आमच पाखरू बी असायच,आमच म्हणजे निमित्त आमच बाकी आख्खा वर्ग तिच्यावर झुरायचा क्योंकी सबसे दिलकश उसकी अदा थी नाव मात्र माझ बदनाम केलं जायचे.आजही तिच्या सौंदर्याच्या गाथा मुक्तपणे चघळल्या जातात.तीची लाल सायकल होती ती मैदानाच्या थोडी पुढ गेली मागुन पोरं एकच नाव घ्यायची हर्षद.....हर्षद.......हर्षद.......हा पण हे नाव माझ न्हवत ,पणत्याच अन् माझ नाव सारखं असल्यामुळ मला गुदगुल्या व्हायच्या .हे प्रकरण नंतर नंतर जोर धरू लागलं .मग काय व्हायच तेच झालं तिनी जाऊन सरांना सागितल "सर..... देशमुख मला त्रास देतो" दुसऱ्या दिवशी सर वर्गात येऊन म्हणाले देशमुख उभा ऱ्हा !! मग उभा ऱ्हायला आमचा चिन्या सरांनी चिन्याचीच खरडपट्टी घेतली !! तेव्हा मला कळल माझ्या अष्टगंधात किती ताकद आहे💪🏼

©सोनबाराजे तथा हर्षद रमेश हांडे देशमुख


(तळटीप :वरील पात्र व घटना कल्पोकल्पित असुन त्याचा फक्त मनोरंजनासाठी वापर करावा त्याचा हेतु फक्त हवा प्रोडक्शन्स प्रस्तुत अष्टगंधाचा महिमा हाच आहे)